Sloppenwijk Guayaquil
Nog een foto van mijn vorig bezoek aan de sloppenwijk van Guayaquil waar Eslabonsocial, de organisatie waarbij ik mijn stage verwezenlijk, een kleuterschooltje gebouwd heeft. De tijger aan de rechterkant, Anxel, is één van de 61 studentjes die daar schoollopen. Hoewel de toestand in deze sloppenwijk schrijnend is heb ik de indruk dat ze hier nog niet verloren zijn. Vele mensen slagen erin betonnen huisje te bouwen, traag maar gestaag.
Dit in tegenstelling tot een andere sloppenwijk dat ik vandaag bezocht in Guayaquil. Deze sloppenwijk lag tegen de haven waar de bananenexport triomfeert. Na het bezoek aan deze wijk zonk de moed me wat in de schoenen, en niet alleen bij mij… Voor deze mensen is er geen toekomst. Hopeloos. Eindeloos.
Hoewel deze wijk precies hetgene was wat ik voor mijn reportage zocht (tegenstelling sloppenwijk – industrie), heb ik hier geen foto’s van. Onveiligheidsgevoel overheerste en ook Carlos, zelf een Ecuadoriaan die in de sloppenwijk is opgegroeid, durfde de auto niet uitstappen.
Hoewel de toestand schrijnend is op deze foto speur ik hier toch nog een vleugje hoop in, vreugde.
Voor wie zich afvraagt wat het brandje is; het dient om de rubber van koperdraden te smelten om vervolgens het koper te verkopen. 5 Dollar voor tien kilo koper… De eigenaar verdiende die dag 10 dollar.
Sloppenwijk Guayaquil
Huisje na huisje gaat deze man de sloppenwijk af om alle watermeters na te kijken. Drinkbaar is het in geen geval en voor velen is de prijs voor het water – een mensenrecht – te hoog.
Abras de Mantequilla
Woensdag 31 april
Het is nog vroeg als ik vertrek richting Abras de Mantequilla maar ik kijk er verdomd naar uit. Abras de Mantequilla is een immens meer en moerasgebied in de provincie Los Rios, Ecuador. Rondom het meer wonen enkele gezinnen die tevens zo goed als allemaal familie van elkander zijn. Ik vertrek ernaartoe om er enkele dagen te verblijven bij een familie, hopelijk lukt dit! Het meer is van immens belang voor deze bewoners. Heel hun leven hangt hier vanaf. Hun gewassen, veestapel, visvangst,… Al het leven staat of valt bij het beheer van dit prachtig gebied. Enkele organisaties doen dan ook hun best de inwoners er van te overtuigen dat men dit kwetsbaar gebied goed moet onderhouden, iets wat men lijkt te erkennen. Het is reeds 14u als ik het dorpje binnenkom, het is niet meer dan een pleintje waarrond drie huisjes en een schooltje gebouwd zijn. Dit is tevens de plaats waar de bewoners hun auto achterlaten om de tocht vervolges verder te zetten met een kano. Een ietwat oudere man is geïnteresseerd in me en komt naar me toe gelopen. Hij vraagt wat ik hier kom doen en in gebrekkig Spaans dien ik deze man van een antwoord. Ik kom hun leven enkele dagen volgen en zou er graag een onderdak vinden. Het is geen enkel probleem! Andere personen komen op me af en het wordt een gezellige babbel. De mensen zijn hier ongelooflijk sympathiek en gastvrij. Ik wordt voorgesteld aan een oudere vrouw, Livingstone, de oma van de familie en mijn gastvrouw voor de komende dagen. Ik laat mijn materiaal in het huisje achter en wordt uitgenodigd op een toer rond het meer, iets wat ik niet afsla. Ik neem vooraan de kano plaats, de motor slaagt aan en algauw zorgt een heerlijk windje voor verkoeling op deze snikhete dag. Het landschap zoeft gestaag aan me voorbij. De schoonheid van de natuur en de totale ervaring snoeren me de mond. Ik geniet. Het is het begin van enkele prachtige dagen…
Rulan Kurek 